Ik wens je genoeg
(dit verhaal droeg ik voor tijdens de uitvaart van een dierbare vriendin)
Het blad op haar pad knispert zacht onder haar voeten. In de verte zingt een vogel zijn eigen lied en een briesje fluistert door de bomen dat het een mooie dag gaat worden. Het is nog lang geen voorjaar en toch… verwarmt de belofte van een nieuwe zomer haar hart. Terwijl deze nieuwe dag ontwaakt, bedenkt ze zich hoeveel ze hier van houdt. De natuur die haar omarmt. Haar trouwe vriend aan haar zijde, samen op pad voor een vroege ochtendwandeling. Genietend vervolgt zij haar pad. Bij haar favoriete bankje aangekomen, voor een moment van rust en koekjes voor haar viervoetige metgezel, treft ze een oudere dame, die met tranen in haar ogen een jongere vrouw nazwaait en zachtjes fluistert: “Ik wens je genoeg…”
Zorgzaam als ze is vraagt ze of ze iets voor de vrouw kan betekenen.
De vrouw antwoordt: heb je ooit wel eens afscheid genomen van iemand, voor de allerlaatste keer? Dat je weet dat het misschien wel voor altijd is ? “Jazeker”, antwoordt ze, maar waarom was dit afscheid voor altijd, als ik het vragen mag? “Ik heb grote gezondheidsproblemen”, zegt de vrouw. “Mijn zus gaat morgen voor langere tijd op reis en vanmorgen heb ik haar hier op dit bankje, op deze hemelse plek, een fijne reis gewenst. Maar de waarheid is dat de volgende keer dat ze terugkeert naar huis, dat vanwege mijn uitvaart zal zijn.” Het gesprek valt even stil, dan vraagt ze aan de vrouw naast haar: “Ik hoorde dat u haar als laatste woorden ‘genoeg’ wenste, wat bedoelde u daar mee ?”
De vrouw glimlacht en zegt: “Wanneer we iemand van wie we houden ‘genoeg’ wensen, bedoelen we dat we de ander voldoende goede dingen wensen om zware tijden te kunnen doorstaan.
En genoeg zware tijden om de mooie momenten te kunnen waarderen. Want afscheid en verdriet zijn in ieder leven onvermijdelijk, maar het goede in het leven kan het afscheid draaglijker maken.”
